Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Miriam Shaded: "Syryjczycy są trochę jak Włosi. To osoby ciepłe i otwarte" [rozmowa NaM]

Sylwia Torcińska
Miriam Shaded jest pół-Syryjką, córką pastora. Wraz ze swoim ojcem postanowiła pomóc potrzebującym Chrześcijanom
Miriam Shaded jest pół-Syryjką, córką pastora. Wraz ze swoim ojcem postanowiła pomóc potrzebującym Chrześcijanom mat. własne
Miriam Shaded jest pół Syryjką, założycielką fundacji Estera, córką pastora. Wraz ze swoim ojcem postanowiła pomóc prześladowanym chrześcijanom z pogrążonej w wojnie Syrii.

Jak wygląda pierwszy kontakt Syryjczyków z Polską?
Syryjczycy przyjechali do swoich opiekunów. Są nimi różne kościoły, parafie, a także zwykli ludzie którzy chcą poświęcić im czas i pomóc w asymilacji. Ułatwiają im codzienne życie – pokazują, gdzie można zrobić zakupy czy zaprowadzić dzieci do szkoły.
W stosunku do naszych wcześniejszych doświadczeń skorygowaliśmy wiele rzeczy, które były wcześniej nie do przewidzenia. Na przykład to, że dla Syryjczyków bardzo ważne jest przebywanie w pobliżu przyjaciół lub rodziny. Spotkaliśmy się z takim zdarzeniem, że rodzice posiadali inne nazwiska niż ich dzieci i dlatego byli traktowani jako oddzielne rodziny. Pojawił się też taki problem, iż niechcący rozdzieliłam narzeczeństwo. I trzeba było przenosić ludzi w hotelach, a także mieszkaniach, które były zagospodarowane na określoną ilość osób.
Ci ludzie przeżyli w Syrii niezwykle dużo. Niektóre osoby były wcześniej torturowane, a nawet postrzelone. Kobiety płakały i pokazywały nam zdjęcia osób, które straciły. Teraz priorytetem dla fundacji jest łączenie rodzin i bliskich, żeby się tutaj po prostu lepiej czuli. A potem będziemy zajmować się nauką języka polskiego...

Już na samym początku pojawiły się problemy.
Pierwsza grupa przyleciała do Polski późno w nocy i okazało się, że ma sporo walizek, więc mieliśmy z tym trochę niedogodności, ale udało się w końcu nam dotrzeć do hotelu. Następne dwa dni zajęło składanie wniosków o status uchodźcy i później imigranci zostali przewiezieni do docelowych miejsc na terenie naszego kraju. W Warszawie zostało 50 osób, do Poznania pojechało około 36 i w Tarnowie, Kielcach, Opolu, Chorzowie i Ciechanowie oraz pozostałych miastach – rozlokowani zostali inni.

Po pierwszym doświadczeniu wyciągnęliście na pewno wnioski. Co usprawnicie w swoich działaniach?
Następne grupy, które będziemy zapraszać do naszego kraju, będą liczyły od 10 do 20 rodzin tygodniowo. To pozwoli na sprawną pracę ambasady, która poświęci nam dwa dni w tygodniu. Dzięki takiej organizacji będziemy w stanie efektywnie i systematycznie pomagać potrzebującym.

Gdyby mogła Pani opowiedzieć, jak wyglądało to po raz pierwszy.
Pierwszą grupę rodzin ewakuowaliśmy. ISIS był przy Damaszku i odciął dostawę wody, a ludzie zaczęli do mnie dzwonić i panikować… Dlatego zdecydowałam o tym, żeby wyjechali stamtąd do Libanu. Zrobili to. Wtedy doszłam do wniosku, że priorytetem dla mnie jest bezpieczeństwo tych osób, a nie to, żeby wszystko było zrobione idealnie.
Jestem, tak czy inaczej, niezmiernie wdzięczna, że udało się przyjąć prześladowanych chrześcijan, bo kraje zamykają się na nich. Z moich rozmów z zaprzyjaźnionymi fundacjami zagranicznymi wynika, że jest więcej funduszy na to, aby utrzymać takie osoby, niż chętnych na to, aby je ugościć u siebie. To bardzo przykre.
To są ludzie, którzy nie stanowią żadnego zagrożenia, chcą uciec przed wojną i są chrześcijanami o podobnych wartościach do naszych a po prostu nie mają gdzie się ukryć. Tereny bliskiego wschodu są specyficzne i wszędzie, gdzie się przemieszczą – czeka na nich zagrożenie.

Czy Polska jest dla nich atrakcyjnym krajem?
To zależy dla kogo. Zdarzają się Chrześcijanie, którzy nie przeżyli żadnej tragedii i w Syrii żyło im się dobrze. To bardzo mała grupa, około dziesięciu procent. Po tej pierwszej akcji widzę, gdzie musimy wzmocnić naszą weryfikację i chcę, żeby ta pomoc trafiała naprawdę do osób, które jej potrzebują. Muszę jednak przyznać, że 90% osób a szczególnie te, które coś przeżyły, są niezmiernie wdzięczne. Czują, że to kraj bezpieczny, że tutaj mogą pójść do pracy i że są mile widziane. Oni, ze łzami w oczach, dziękowali za pomoc i prosili o nią także dla innych.

To skąd pogłoski o tym, że są niezadowoleni?
Nieporozumienia wynikały z plotek i niedomówień. Niektórym „ktoś powiedział”, że będą mogli wyjechać stąd do Niemiec itd. Kiedy zbudowało się jakieś oczekiwania, to wtedy pojawił się problem. Tak było w przypadku trzech rodzin. Dowiedzieli się, że po uzyskaniu statusu uchodźcy przez jakiś czas nie będą wrócić do Syrii i bali się, że nigdy więcej nie zobaczą swoich bliskich. Niektóre osoby musiały tam pozostać, na przykład dlatego, że były w wojsku. Tego nie byliśmy w stanie przewidzieć. To osobiste decyzje rodzin i nierzadko – tragedie emocjonalne. Ciężko jest się pogodzić z tym, żeby pozostawić kogoś raz na zawsze. Nasi goście czasami wolą wrócić do kraju i zaryzykować życie, aby być przy bliskich.
Na wiele rzeczy po prostu mieliśmy za mało czasu. To był proces ewakuacyjny.

W jakich zawodach te osoby się specjalizują?
Są przedstawiciele różnych zawodów – od fryzjerów, budowniczych, lekarzy aż po specjalistę od nagłośnienia i dziennikarkę, która pracowała dla Al Jazeera. Ona pokazywała mi filmiki i opowiadała o swojej pracy, którą niestety straciła. Jedna przemiła kobieta podeszła do mnie i powiedziała, że chciałaby gotować. Stwierdziłam, że z tym na pewno nie będzie problemu (śmiech). Pewne jest jedno – te osoby bardzo chcą być aktywne i już pytały się mnie, kiedy będą mogły iść do pracy.

Porozmawiajmy o początkach fundacji.
Fundacja powstała w zeszłym roku. Od wielu lat chciałam walczyć o prawa kobiet na bliskim wschodzie. Jestem w połowie Syryjką i trochę rozumiem mentalność arabską, a także bardzo mocno reaguję na sposób, w jaki Arabowie traktują kobiety. Dla mnie jest to niedopuszczalne, aby kobieta szła do więzienia za to, że została zgwałcona czy za ucieczkę od bijącego ją męża, z którym została związana „na siłę”, obcinano jej uszy albo nos. A takie tragedie się dzieją na co dzień w krajach arabskich. Zawsze chciałam działać społecznie, ale miałam takie założenie, że najpierw chcę mieć na tyle stabilną sytuację zawodową, żeby móc działać charytatywnie i nie pobierać za to pieniędzy. I tak starałam się kierować moje życie.

Jak udało się Pani przekonać rząd do pomocy?
Pamiętam taki moment, kiedy wyszłam ze spotkania z ministrem i pomyślałam sobie: „Okej. Jak ja utrzymam 1500 osób ?!”. Wtedy porozmawiałam z moim tatą, który jest pastorem, aby napisał do parafii i kościołów list z prośbą o pomoc. Doskonale wiedziałam, że instytucje posiadają wiele środków i zasobów, aby wesprzeć prześladowanych chrześcijan. Udało mi się zdobyć deklaracje na sto rodzin. Odzew był duży.
Później postanowiłam porozmawiać jedną z większych fundacji międzynarodowych, i po przedstawieniu projektu, zdecydowała się mi pomóc i sfinansować pobyt 30 rodzin. Zgłosiły się jeszcze do mnie inne organizacje, które chcą pomóc przy realizacji tego projektu. Obecnie mam już deklaracje na około 500 rodzin.
Jak już to wszystko udało mi się zebrać, to w końcu mogłam iść do polityków. (uśmiech) To był bardzo skomplikowany proces wymagający ogromnego zaangażowania i rozsądnego zaplanowania poszczególnych działań.

I przed oficjalnymi rozmowami, zdecydowała się pani na pomoc mediów.
Bardzo ciężko było się dostać na spotkanie z politykami. Najpierw próbowałam dostać się innymi drogami, ale nie udało się. Długo czekałam na odpowiedź na moje oficjalne pismo. Rozumiem, że poprzez kampanię wyborczą, politycy byli bardzo zajęci. Dlatego zdecydowałam się, że przedstawię ten temat mediom. Dziennikarze zaczęli publikować informacje, za co dziękuję, dostawałam zaproszenia do telewizji i na wywiady. Temat Syryjczyków oraz moje wypowiedzi, dzięki topowym stronom internetowym, a także „wykopowi”, zaczął pojawiać się w świadomości społecznej. Bardzo pomogła debata prezydencka, w trakcie której padło pytanie o Syryjczyków. Andrzej Duda powiedział, że chce pomóc, z czego niestety później, mam wrażenie, się wycofał, natomiast Bronisław Komorowski wypowiedział się zachowawczo, ale następnego dnia Pierwsza Dama zaprosiła mnie na spotkanie i wyraziła chęć pomocy.

Co było dalej?
Wiedziałam, że trzeba wytłumaczyć społeczeństwu polskiemu, że ci ludzie nie stanowią zagrożenia. Polacy myślą stereotypami, że Syryjczycy to muzułmanie, którzy przyjadą nas zabić. Dlatego tak ważne było tłumaczenie, że są to prześladowani chrześcijanie.
Zaobserwowałam też, że najwięksi hejterzy tej inicjatywy, często są zalogowani poza Polską i wyglądają na muzułmanów, którzy podszywają się pod inne postaci. Miałam też od nich wiele gróźb. Według mnie to opozycja do chrześcijan i myślę, że takie treści publikują niekoniecznie Polacy.
Często ci najgłośniejsi w internecie to przeciwnicy naszych działań. Oni wyrażają niezadowolenie z faktu, że zabieramy ich miejsca w Polsce i dajemy je chrześcijanom, którzy uciekają właśnie przed nimi.

Jakie działania według Pani możemy podjąć, aby zwiększać świadomość i zapobiegać dyskryminacji na tle religijnym i rasowym?
Zauważyłam taką zależność, że wiele artykułów o chrześcijanach którzy przyjeżdżają do Polski, posiadało zdjęcia, na których wiele kobiet było ubranych w burki – chrześcijanki się tak nie ubierają! Taki sposób prezentacji syryjskich chrześcijan wprowadza w błąd i pokazuje zupełnie odmienną kulturę. W momencie, kiedy uświadomimy społeczeństwo, że te osoby wyglądają i zachowują się tak, jak my, to dokonamy zmiany myślenia. Gdybym miała porównać Syryjczyków do Europejczyków to są trochę jak Włosi – ciepli i otwarci. To są nasi ambasadorzy na bliskim wschodzie, a cierpią przez to, że reprezentują takie poglądy, jak my.
Należy pokazywać tych ludzi jako normalne społeczeństwo, podobne do nas. Polacy nie są rasistami, kiedy przyjeżdżają do nich Niemcy, Francuzi czy Amerykanie. Muszą po prostu wiedzieć, że ktoś reprezentuje takie same wartości, jak oni.

A spotkała się Pani z rasizmem osobiście?
Doświadczyłam tylko raz ataku na moją osobę. Z reguły jestem jeszcze bardziej lubiana, bo jestem trochę inna – jestem pół Syryjką.

Czy uważa pani, że Polacy są nietolerancyjni?
Mężczyźni w Polsce są szarmanccy, bardzo respektują prawa kobiet. Oni także widzą cierpienie dzieci i kobiet na bliskim wschodzie i dlatego nie rozumieją podejścia arabskich społeczności. To moja obserwacja na ten temat. To nie wynika z tego, że są uprzedzeni i są rasistami - nie podoba im się po prostu łamanie praw człowieka.
Nie podoba mi się to, że na niektórych terenach Bliskiego Wschodu religia stoi ponad prawem, a kryminalne zachowania Muzułmanów są traktowane z „przymrużeniem oka”. W imię religii czy nie, żadna kobieta nie powinna się czuć zagrożona. Kobiety, które odchodzą od Islamu na rzecz Chrześcijaństwa boją się śmierci. A ta grozi im w tym przypadku – i to nawet wymierzona rękami bliskich.

Macie opiekę psychologiczną? Zarówno wy, jako fundacja, jak i Syryjczycy, którzy przyjeżdżają do Polski?
Nie przewidziałam tego, nie miałam na to nawet czasu. Ze względu na to, że jesteśmy w środowiskach kościelnych, bardzo dużo osób się u nas modli. Moim psychologiem jest mój chłopak, któremu mogę się spokojnie wypłakać.

Dziękuję za rozmowę.

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Powrót reprezentacji z Walii. Okęcie i kibice

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na warszawa.naszemiasto.pl Nasze Miasto